Αναδρομική έκθεση με τίτλο "36 και σήμερα"

Κείμενο έκθεσης

«Παιδί με το γρατζουνισμένο γόνατο... αδελφάκι του ήλιου»,

Στίχοι του Οδυσσέα Ελύτη από τη συλλογή των ποιημάτων του «Ήλιος ο Πρώτος». Αυτός ο στίχος ήταν και είναι ο οδηγός μου, όσον αφορά την αντίληψή μου για τη χαρακτική και τη διδασκαλία της. Το γρατζουνισμένο γόνατο είναι η χαραγμένη και μελανωμένη μήτρα και η ματωμένη γάζα το τυπωμένο χαρτί με αντεστραμμένο το ίχνος της πληγής. Με αυτήν τη μορφή παγιώθηκε το πιστεύω μου σε ό,τι αφορά την πράξη της χάραξης και της εκτύπωσης στο αναλογικό σύμπαν.
Αρχής γενομένης και θέτοντας συνεχώς προκλήσεις στον εαυτό μου, αναρωτήθηκα για το ρόλο του χρώματος στη σύγχρονη ξυλογραφία, αποδεσμευόμενος από τις, ήδη, γνωστές εκφραστικές φόρμες που αφορούσαν στη διαχείριση του ξύλου. Χρησιμοποίησα, εκτός από τα αιχμηρά εργαλεία κοπής, και ηλεκτρικά περιστροφικά, έτσι ώστε οι γραφές μου να είναι απελευθερωμένες από τη χαρακτηριστική οξύτητα που προέρχεται από τη φύση της χάραξης και τείνει να παρουσιάζει την ξυλογραφία ως μια άκαμπτη τεχνική η οποία φαίνεται να μην μπορεί να ακολουθήσει και να παράξει καινοτόμες οπτικές και αισθητική. O πλούτος των υφών του πλάγιου ξύλου εντάσσεται πια στις συνθετικές επιλογές του καλλιτέχνη προσδίδοντας μια ιδιαίτερη αύρα και ένα ιδιαίτερο πλάσιμο στις μεγάλες χρωματικές επιφάνειες. Σιγά σιγά η θεματολογία επικεντρώνεται σε συγκεκριμένα στοχευμένα ερωτήματα, κοινωνιολογικά και πολιτικά, καθώς το παρόν της εποχής της δεκαετίας του ενενήντα ήταν εξαιρετικά πλούσιο.
Όπως ακριβώς τα μικρά παιδιά μεγαλώνοντας κάνουν τα άλματά τους και αλλάζουν, έτσι και οι καλλιτέχνες αλλάζουν κάποιες στιγμές τη μεθοδολογία παραγωγής εικαστικής σκέψης και πράξης. Όμως ο καλλιτεχνικός χαρακτήρας δεν αλλάζει. Το φίδι μπορεί να αλλάζει το πουκάμισό του, αλλά παραμένει πάντοτε φίδι. Κάτω από αυτήν την ανήσυχη διάθεση ασχολήθηκα με την ακιδογραφία, λαμβάνοντας υπόψη τις ιδιότητες του διάφανου plexiglass ως υλικού. Ένα τυπωμένο χαρακτικό σε χαρτί δεν είναι τίποτα άλλο παρά η απτή μνήμη της χαρακτικής πράξης. Η μήτρα από plexiglass δύναται να συμμετέχει στην κατασκευή ενός κοινού τόπου όπου οι πράξεις της χάραξης και της εκτύπωσης συνυπάρχουν ισάξια σε ένα έργο. Η ίδια η μήτρα μπορεί πέρα από το να είναι ένα σκαλοπάτι για την παραγωγή ενός τυπώματος σε χαρτί , να είναι ένας ισότιμος παράγοντας στην τελική σύνθεση και εικόνα του έργου. Ο κοινός τόπος από διάφανο plexiglass είναι μία σαρκοφάγος όπου φυλάσσονται οι εικόνες των πράξεων της χάραξης και της εκτύπωσης, χωρίς οι εικόνες αυτές να σχετίζονται η μια με την άλλη. Είναι ένα Φυλάκιο Μνήμης των ιδεών των πράξεων αυτών. Έχοντας αυτές τις σκέψεις ως αξίωμα προέκυψαν σειρές Φυλακίων, όπου καταργήθηκε η εν σειρά εκτύπωση αλλά αυτή υπάρχει πλέον μέσω ειδώλων σε κάτοπτρα αλλά και μέσω κάθετων προβολών των χαράξεων με την παρουσία του φωτός και της σκιάς. Επόμενο βήμα ήταν η παραγωγή μιας σειράς αυτοπροσωπογραφιών με κοινωνικό και αυτοσαρκαστικό περιεχόμενο.
Κλείνοντας αυτό το μικρό αυτοαναφορικό κείμενο σκέφτομαι το έργο του Φελλίνι, Και το πλοίο σαλπάρει (E la nave va). Στην περίπτωσή μου θέλω να πιστεύω πως η δουλειά μου προχωρά.